Het project is dan eindelijk begonnen

Hallo allemaal! Grrr, heb eerder vandaag een uur aan een verhaal zitten werken. Zodra ik het wilde publiceren ging alles echter verloren. Hier nog maar een keer dan. Even een update over de vorderingen van mijn project. Maandag is school dan daadwerkelijk begonnen. Om heel eerlijk te zijn heb ik er weinig van genoten. We waren door vertragingen met het vervoer een half uur te laat op school en de projectmanager (Ailsa) die de school runt besloot om ons vooruit te sturen en zelf het eten voor Uji (een soort minilunch) te kopen. Prima, maar wij hadden geen flauw idee hoe we enige structuur konden uitoefenen. Toen Ailsa terug was werden de klaslokalen verdeeld. De eerste les hoort eigenlijk yoga te zijn, maar die ging niet door omdat we te laat waren. De les die daarna komt is Engels. Ik kreeg samen met Lochkey, een Japans-Australisch meisje dat in hetzelfde hostel verblijft als ik, een groepje van 9 kinderen. We hebben ze een aantal plaatjes getoond van dieren, kledingstukken en dat soort basale dingen. De meeste plaatjes kenden ze echter al. We werden regelmatig afgeleid door de groep van twee andere vrijwilligers, met wie we het klaslokaal moeten delen. Zij waren erg leuk bezig met de kinderen maar maakten enorm veel kabaal. Heb ze na de les verzocht de volgende keer naar buiten te gaan als ze zo'n actieve les hebben. Het is af en toe erg frustrerend hoe weinig effectief alles verloopt, terwijl een aantal dingen met eenvoudige maatregelen zouden kunnen worden opgelost. Zo hadden we een klaslokaal van een redelijke grootte tot onze beschikking (niet heel veel kleiner dan een lokaal in Nederland zou zijn), wat we dus moesten delen met een andere groep. De tafels werden echter zo opgesteld dat we samen maar een helft van het hele lokaal gebruikten. Vandaag heb ik weer lesgegeven en heb ik besloten het hele lokaal anders in te richten, zodanig dat de groepen zo ver mogelijk van elkaar vandaan zitten en zo min mogelijk van elkaar mee krijgen. Ik ben een beetje het punt gepasseerd dat ik dat soort dingen ga overleggen, gewoon doen gaat sneller ;) Na de Engelse les hebben de kinderen Uji, een kleine pauze waarin ze dus iets te eten krijgen (ik heb nog geen idee wat). Het eten kon die dag niet worden geregeld en tijdens de pauze bleek er ook geen water te zijn. Hierop had de manager maar besloten alle kinderen naar huis te sturen. Nou snap ik best dat het gebrek aan water een teleurstelling is, maar de schooldag duurt al niet heel lang, dus wat mij betreft had ie gewoon kunnen worden afgemaakt. Ik probeer niet teveel na te denken over de verhouding tussen de energie die het soms kost en die het oplevert, maar gisteren had ik daar behoorlijk moeite mee. Je reist elke dag een pokkeneind en ik had me gisteren behoorlijk verheugd op de eerste echte schooldag, en dan is het weer geen normale dag.

Gelukkig ging het vandaag beter. We waren zowaar op tijd. Er was nog steeds geen water, maar we hebben zelf thuis een hoop grote flessen water gevuld en die mee naar school genomen. Tijdens de korte yogales die de kinderen in het begin van de dag krijgen ben ik met nog een paar vrijwilligers kleine flesjes water gaan vullen. Daarna heb ik weer Engels gegeven. Inmiddels waren er meer kinderen gekomen dan gisteren en werd Lockey gevraagd om een andere klas te geven. Ik mocht dus in mijn eentje lesgeven aan een groep die een stuk groter was dan gisteren... Ik vind het erg dubbel, het is wel leuk om te doen maar ontzettend moeilijk. Je moet met heel veel handgebaren en tekeningen communiceren en er is een hoop lesmateriaal kwijt. De groep die ik heb gekregen heeft vorig jaar al een kleine basiskennis aan Engels opgedaan. Ze zijn eigenlijk toe aan het beginnen met simpele zinnetjes, maar die kan je bijna niet uitbeelden. Af en toe biedt mijn woordenboek Engels-Swahili wel uitkomst, maar het blijft lastig. Toch heb ik er vandaag wel van genoten. De kinderen vragen regelmatig of ze naar het toilet mogen maar ik heb ze duidelijk gemaakt dat dat alleen tijdens Uji mag. Tijdens Uji heb ik me voorbereid op de lessen Swahili en rekenen die daarna volgden. Voor de les Swahili kreeg ik de kinderen met special needs toegewezen. Zij komen amper mee met de rest. Aangezien de groepen nu in nog veel kleinere groepjes werden opgedeeld had ik besloten mijn kinderen buiten les te geven, waar het veel rustiger is. Dat betekende wel dat er een aantal andere kinderen die niet naar school mogen maar daar rondhangen erbij kwamen, maar ik heb aan hun geen aandacht besteed. Dat klinkt hard, maar je moet ergens een grens trekken... Ze mochten natuurlijk wel kijken. Ik heb op aanraden van Ailsa eerst een potje Memory met ze gespeeld en daarna ben ik gewoon wat letters met ze gaan schrijven. Het is niet heel moeilijk om Swahili voor te lezen (langere woorden natuurlijk wel, maar vandaag ben ik niet verder gekomen dan enkele klinkers). Dat ging vrij goed. Wel zit er een enorm irritant kind bij dat continu anderen aanraakt, midden in de les op de grond gaat liggen en dat soort dingen. Hij heeft vorige week af en toe een paar vrijwilligsters op ongepaste plaatsen aangeraakt. Ik had besloten het aanraken heel resoluut af te kappen, omdat de andere vrijwilligers nog wel eens willen lachen als hij dat doet en hij daardoor alleen maar gestimuleerd wordt. Hij raakt mij nu bijna niet meer aan. Wel ligt hij nog regelmatig op de grond. Als ik hem de beurt geef zorg ik wel dat hij gaat zitten en een opdracht uitvoert, maar buiten dat laat ik hem maar gewoon liggen, omdat de andere kinderen ook aandacht vragen.

Tijdens de rekenles was ik blij dat ik de getallen in Swahili had bestudeerd. Ik heb geleerd tot 100 te tellen en dat kwam erg van pas. In de rekenles heb ik met vijf kinderen sommen gemaakt op een whiteboard. Nogmaals, het blijft af en toe frustrerend hoe weinig effectief alles verloopt. Wij hebben wat papieren meegekregen waarop we moeten bijhouden wat we hebben gedaan in de lessen. Dat is vorig jaar blijkbaar ook gedaan, maar die papieren zijn foetsie. Je hebt dus geen idee op welk niveau de kinderen zijn blijven steken. Gelukkig kent Ailsa de meeste kinderen aardig en kan ze wel een ruwe inschatting maken, maar je moet het wiel op die manier steeds opnieuw uitvinden. Al met al is dit wel de eerste dag geweest dat ik me enigszins nuttig heb gevoeld. En daar ben ik heel blij mee, want gisteren had ik het er even helemaal mee gehad. Zometeen heb ik een vergadering met alle vrijwilligers die aan het project werken. Ik ga eens kijken of ik al een aantal dingen kan verbeteren. Zo hangt er nergens een klok, en hoewel ik geen flauw idee heb of de kinderen kunnen klokkijken lijkt het me op zijn minst een handig hulpmiddel om ervoor te zorgen dat de lessen en pauzes op tijd beginnen en eindigen. Ook kregen we vorige week een papiertje met wat regels. Erg handig om regels in te voeren, maar hoe moet je die de kinderen uitleggen als je geen Swahili spreekt... Ik ga voorstellen de meest eenvoudige regels (het blijven zitten op je stoel, opsteken van je vinger, niet vechten, enz) ergens op af te beelden en die afbeeldingen aan de muur te hangen. Hopelijk kunnen we ook een manier verzinnen om de kinderen te belonen als ze zich hieraan houden. Al met al viel het me vandaag niet tegen, meestal lukte het vrij goed om de aandacht van de kinderen erbij te houden. Het voelt wel behoorlijk alsof je maar lukraak van alles uitprobeert, in de hoop dat het uiteindelijk enigszins helpt.

Ik heb vandaag mijn camera niet bij me dus kan geen foto's uploaden. Ik heb van mijn project ook nog niet zoveel foto's gemaakt. Ik voel me niet altijd heel comfortabel met mijn camera. Op school is het tijdens de lessen verboden foto's te maken, omdat het de kinderen enorm afleidt. Niet alle vrijwilligers houden zich hieraan, maar ik wil deze regel respecteren. Niettemin zal ik proberen of ik op een geschikt moment toch even een foto kan maken.

Het leven in het hostel gaat ondertussen ook door. Gisteren ben ik met een aantal hostelgenoten wat gaan drinken in een hotel met een mooi dakterras. Het was de laatste avond dat James en Cici er waren, een erg leuk stel uit Australie. Helaas zal er de komende tijd wel vaker een afscheid plaatsvinden, hoort er allemaal bij. Voor iedereen die benieuwd is hoe mijn gemiddelde doordeweekse dag eruit ziet zal ik even een beschrijving geven. Ik sta op rond half zeven om even gauw te kunnen douchen. Het ontbijt wordt rond zeven uur geserveerd. Ik heb dan een minuut of tien om te ontbijten en daarna loop ik samen met een paar andere vrijwilligers naar het hostel waar Ailsa verblijft. Van daaruit lopen we ongeveer een half uur naar de plaats waar de trucks richting Newlands gaan. Newlands is de naam van het dorpje waar de school ligt waarvoor we werken. De ene keer moeten we wat langer wachten dan de andere keer, en de ene keer brengt de truck je wat verder dan de andere keer. Afhankelijk van hoe ver de truck ons brengt lopen we de rest van het traject of springen we achterop een motortaxi. Ondertussen zie je trouwens overal reclame voor Coca Cola. Zelfs in het dorpje, waar het gemiddelde huis toch meer een plaggenhut is dan dat het van steen is gebouwd, zie je overal reclame voor Coca Cola. Je kunt hier ongeveer net zo makkelijk cola als water kopen.

De schooldagen duren van 9 tot 13 uur. Als de kinderen naar huis gaan bereiden we nog even onze lessen voor de dag erna voor, maar vaak stellen we dat uit omdat we moe en hongerig zijn ;) Meestal nemen we op de terugweg een daladala, omdat we dan geen haast meer hebben en deze meestal doorrijden tot het centrum van Moshi, waar we dan ergens kunnen lunchen en boodschappen kunnen doen. Doorgaans zijn we rond een uur of vier weer terug bij het hostel. Als er een douche vrij is spring ik er graag onder want je wordt erg snel bezweet en vies. We hebben hier meestal warm water maar meestal gebruik ik dat juist niet omdat het al zo heet is. Rond zes uur wordt het eten geserveerd en rond zeven uur valt de stroom uit. Dat komt de laatste tijd steeds vaker voor en de uitval duurt steeds langer. In de avond spelen we vaak spelletjes of gaan we ergens wat drinken. Als we voor dat laatste gaan nemen we een taxi, ook al is het maar een klein stukje lopen. Anna, het Zweedse meisje dat hier verblijft, was hier twee jaar geleden ook en is toen ‘s avonds laat overvallen door een man met een machete, waarna ze al haar bezittingen moest afstaan. Het lullige is dat vorige week haar camera is gestolen. Ditmaal had iemand zich voorgedaan als iemand die bij het project hoort en na een tijdje ging hij er vandoor met haar camera. Je moet dus wel goed opletten hier. Gelukkig is mij niks overkomen.

Hier ga ik het weer even bij laten. Voorlopig zal het even mijn laatste verslag zijn aangezien ik donderdag op safari ga! Ik heb er enorm veel zin in. Zodra ik terug ben zal ik proberen wat foto’s op mijn blog te slingeren. Jullie veel sterkte allemaal in ons koude kikkerlandje ;)

Groeten,
Jochem